تحریک الکتریکی هسته دسته منزوی ، حساسیت بارورفلکس را در رت های معتاد به مورفین افزایش می دهد

مطالعات قبـــــلی نشان داده اند که سیستم اوپیوئیدهای درونی، حساسیت بارورفلکسها را در افـــــراد وابسته به مورفین کاهش میدهند . هسته دسته منزوی(nts) محل اصلی ختم نورونهای آوران بارورسپتورها میباشد. این مطالعه به منظوربررسی نقش هسته دسته منزوی بروی کنترل بارورفلکس در سیستم نوروکاردیوواسکولار رتهای معتاد به مورفین انجام گرفته است.           برای ایجاد وابستگی ، مــــورفین سولفات در یک جدول ده روزه به صورت درون صفاقی (i.p) به حیوانات تزریق شد سپس حیوانات با استفــــاده از یورتان (i.v mg 150 به ازای هر صد گرم از وزن بدن) بیهوش شدنـــــد و با استفاده از کانول pe50 حاوی سالین و هپارین (200u/ml) شریان و ورید فمور سمت چپ کانول گذاری شد وبا استفاده از دستگاه استریوتاکسی به مشخصات nts،الکترودهای تحریکـــــی بر اساس اطلس پاکسینوس بداخل هسته وارد گردید و سپس تحریکات الکتریکی بداخل هسته اعمال شد. برای بررسی حساسیت بارورفلکس ها از فنیـــــل افرین (phe)به عنوان داروی vasoconstrictor استفاده شد تا افزایش ناگهانی فشار خون ایجاد شود سپس تغییرات ضربان قلب حاصله (δhr) در برابر تغییرات فشار متوسط شریانی اعمال شده (δmap) به عنوان شاخصی از حساسیت بارورفلکس ها (brs :baroreflex sensitivity) سنجیده شد.           بررسی نتایج حاصله نشان می دهد که حساسیت بارورفلکسها در گروه دریافت کننده مورفین نسبت به گروه کنترل کاهش یافته است (p<0.05). اعمال تحریکات الکتریکی به داخل هسته اثری بر روی فشار متوسط شریانی (map) و ضربان قلب (hr) ، در موشهای سالم و معتاد به مورفین نداشته است. در حالیکه بعد از دریافت تحریک الکتریکی در هسته nts ،brs  نسبت به قبل افزایش یافته است(p<0.05).           می توان چنین نتیجه گیری کرد که احتمالاً تحریکات الکتریکی در ناحیه nts توانسته است منجر به تعدیل یا تقویت سیستم نوروترانسمیتری این ناحیه مثل سیستم گاباارژیک شوند که این امر به نوبه خود توانسته حساسیت بارورفلکس ها را افزایش دهد و در نتیجه این موشها قادر شده اند به نحو کار آمدی شوک حاصله از افزایش فشارخون در اثر تزریق pe  را بخوبی کنترل کرده و تحمل بیشتری در برابر تغییرات فشار خون داشته باشند.